Het einde van een weekje Darwin

En toen kwam er aan mijn kort verblijf in Darwin alweer een eind. Gisteren heb ik eigenlijk vrij weinig gedaan, Darwin-gewijs dan toch. Ik heb nog verder gepland voor de rest van de trip en ik heb wat gewerkt (want dat moet af en toe ook gebeuren), maar het regende zowat de hele dag aanhoudend, dus ik heb het bij een korte wandeling gehouden, tussen de buien door. Of toch ongeveer, want op de terugweg haalde de regen mij in en tegen dat ik in mijn hostel was, had ik er een nat pak bij!

Vandaag wilde ik toch nog iets actievers doen, dus vertrok ik deze voormiddag te voet naar het Museum and Art Gallery. Te voet, want nu ik niet meer tussen de paardjes zit beweeg ik een pak minder, en ik wil niet helemaal lui en dik zijn tegen dat ik terug in België (en in Portugal) ben.

Het museum was natuurlijk iets verder dan ik had gedacht en ik was heel blij toen ik drie kwartier na vertrek uit de vochtige hitte in het gekoelde gebouw kon stappen. Overzichtelijk was het museum niet echt, maar wel heel interessant en heel uitgebreid. Er was een sectie over dinosauriërs, iets over lokale vogels en schelpen, een tijdelijke expositie over AC/DC, een afdeling gewijd aan cyclonen, de opgezette grote krokodil Sweetheart en nog wel wat dat ik mij nu niet zo meteen meer voor de geest kan halen. En het was gratis.

Daarna wandelde ik terug naar mijn hostel, trok wat anders aan en voorzien van een extra laag zonnecrème wandelde ik nog even naar het park om uit te kijken over de baai en zo. Mooi mooi.

Al bij al was ik op tijd terug in het hostel, zodat ik tegen zes uur vanavond mijn rugzak al had gepakt en avondeten had gegeten. Nog even mail checken en dadelijk ga ik al slapen. Het zal namelijk snel tien voor vier zijn. ’s Morgens. Want dan komt het busje mij ophalen om naar de luchthaven te rijden. Twintig na zes is de vlucht. Twintig na negen plaatselijke tijd ben ik naar Cairns. En van daaruit gaat het richting Kirsten, die al goed is aangekomen en geïnstalleerd! Joepie!

 

Drie dagen in het regenwoud (met de nadruk op regen!)

Ik ben terug! Niet gebeten door een spin noch een slang, niet opgegeten door een krokodil. Enkel een beetje nat geregend, maar daar smelt ik tot nader order niet van.

Een kleine technische noot voor u verder leest. Omdat een beeld nog altijd meer zegt dan duizend woorden, zal deze blogpost redelijk picture heavy zijn. Om de laadtijd van de pagina te verkorten (mijn ouders met prehistorisch trage internetverbinding zullen mijn zeker dankbaar zijn) zijn de foto’s klein. Eén klik van u op de foto, en u kunt zien wat er op staat. Bedankt!

Om twintig voor zeven vrijdagochtend pikte het busje mij op. Zo ongeveer de helft van de groep zat er al in, de andere helft moesten we nog oppikken. De groep bestond uit gids en chauffeur Ruth en dertien passagiers: twee Italianen, twee Nederlandse dames, een ouder Zweeds koppel, een Duitser, een Zwitserse, een Amerikaanse, twee Deense meisjes, een Poolse en ik, uit België.

Omdat het regenseizoen is en een hele boel wegen afgesloten waren wegens half weggespoeld of toch in elk geval niet veilig berijdbaar, was het programma helemaal niet wat er in het boekje stond.

De eerste dag brachten we door in Litchfield National Park. Daar was onze eerste stop er eentje bij gigantische Termite mounds. Veel foto’s heb ik er niet genomen en mijn reflexcamera heb ik maar gelijk op de bus gelaten, want de regenjassen die u ziet op onderstaande foto’s waren er niet voor niks. Het goot!

Van daar ging het naar de eerste in een hele reeks watervallen. Daar liet ik meteen al mijn compactcameraatje in het water vallen. Batterijsleuf open, batterijen eruit, alles nat. Enfin. U begrijpt dat er niet zoveel leven meer in dat ding zat. Gelukkig klaagde de stevige reflexcamera niet veel. Mooie fotogelegenheden waren er niet echt, want het pad waarlangs je normaal naar de waterval moest, stond ook onder water. Je kan het op de foto niet zien, maar dat is net het punt.

De volgende stop was weer een waterval: Tolmer Falls. Speciaal, omdat het water onder een soort van bruggetje lijkt door te stromen.

De volgende waterval  – we blijven doorgaan – was Florence Falls. Vooral de wandeling ernaartoe vond ik erg mooi. Ik zag een boom vol slapende vleermuizen en kon leuke foto’s nemen van een niets vermoedende, etende rock wallaby (zoiets kleins dat op een kangoeroe lijkt – bij ons vooral bekend omdat mensen dat als huisdier in hun tuin houden, de poort vergeten dicht te doen en de politie/brandweer er dan dagen lang moet achter lopen om het proberen te vangen, op de voet gevolgd door de geamuseerde plaatselijke pers) .

Eigenlijk was het de bedoeling dat we hier gingen pootje baden, maar de stroming was te sterk dus mocht er niet gezwommen worden. Dan maar naar een andere plek, waar de kans op zwemmen groter was: Buley Rockhole. Maar ook hier geen geluk: sterke stroming en zwemverbod. We kwamen een ranger tegen en die zei dat alles in Litchfield gesloten was voor zwemmers. Zware regenval heeft ervoor gezorgd dat de rivieren sterk gezwollen waren en de stroming sterk. Te gevaarlijk dus.

Toen vonden we dat we wel genoeg water gezien en gevoeld hadden, dus na een bezoek aan een visitor’s centre met informatie en demonstraties van didgeridoo en manden en tassen vlechten, ging het richting kamp. Een permanente kampplaats met lollige tweepersoonstentjes. Verder valt er over de avond weinig te vertellen, behalve dat het geregend heeft, geregend en nog eens geregend. Om niet te zeggen dat het water met bakken uit de lucht viel.

Dag twee ging het dan richting Kakadu National Park. Na de obligate foto aan de ingang spendeerden we vrij veel tijd op Nourlangie Rock, een site met aboriginal rock art. Trouwens, over foto gesproken. Na een nachtje drogen deed mijn compactcameraatje het weer! Het ding sloot weliswaar niet meer zo goed, maar dat is intussen met felgele tape ook opgelost.

Na de middag maakten we een ‘cruise’ op de Yellow Waters. Geel waren die niet, maar wel adembenemend mooi. We zagen zelf een krokodil, tegen de verwachtingen in!

De overnachtingen op nacht twee waren vergelijkbaar met die van de eerste nacht. De derde dag werd vooral gekenmerkt door overstroomde wegen, terugdraaien, wat anders proberen, weer op een weg komen die er geen meer was enzovoorts, maar uiteindelijk konden we toch nog een waterval in Kakadu bereiken.

Omdat de berijdbaarheid van de wegen in Kakadu verder hopeloos was, reden we voor de namiddag naar een plek net buiten het park, Robin Falls. De weg ernaartoe was op zijn zachtst gezegd hobbelig, de wandeling op het laatste stuk regenachtig maar de waterval? Die was mooi.

En toen reden we weer naar Darwin en was het uit. Samen met vier andere meisjes van onze tour breidde ik er nog een staartje aan met een etentje in Darwin op zondagavond (plaatselijk gevangen barramundi, mmmm) en toen was het echt gedaan.

Dag West-Australië, hallo Northern Territory

En toen kwam het afscheid plots heel dichtbij. Dinsdag werd er dus druk was gedraaid, gepakt, geregeld en intussen nog twee uur gespendeerd bij Janet die mijn haartjes lekker makkelijk kampeerkort geknipt heeft en ze ook blonder heeft gemaakt dan ik ooit geweest ben.

Dinsdagavond reden we naar Mount Helena. Eerst Tena en haar veulen afzetten bij de hengst in een laatste poging haar drachtig te krijgen en dan door naar Lotte alwaar er – u raadt het al – een barbecue op het programma stond. Dolly en ik hadden Michael bij, een Zwitser die op de boerderij aankwam toen ik in het zuidwesten was en er nog een korte periode blijft. Lotte heeft momenteel gezelschap van Jack, een Canadees die ik ken via CouchSurfing en die ook wel eens boerderijtje wilde spelen. Lotte’s zoon Nik kwam speciaal uit Perth en het was dus volle bak. En goed eten, natuurlijk.

Woensdagochtend ging snel. De inpakwerkzaamheden werden afgerond en met mijn backpak, mijn rugzakje ne handtas ging het richting luchthaven. We maakten nog een tussenstop in Bullsbrook, waar ik negen kilo paardenkleren, werkhemden en mijn helm op de post deed. Die gaan de boot op en zijn tussen dit en drie maanden in Herenthout. Met wat geluk heb ik mijn spullen dus als ik naar Portugal vertrek, maar de kans is groter dat ze nagestuurd moeten worden. Niet zo’n probleem, kan ik weer meer andere dingen meenemen op mijn vlucht naar daar.

De rit naar de luchthaven verliep rustig en dan was er alleen nog maar afscheid nemen, inchecken (21 kilo! Dat is twee minder dan het maximaal toegestane gewicht. Wel één meer dan wat ik op mijn volgende vlucht mag meenemen, maar daar denk ik pas over een week aan), instappen en vliegen. En nu: een weekje Darwin!