Liesbetje in het zuidwesten, deel 1

Zes dagen, vijf nachten. Mijn tripje naar het zuidwesten is met andere woorden te lang voor één blogbericht, dus krijgen jullie er twee (het tweede deel volgt snel).

Woensdagochtend – na het voederen – vertrok ik in de richting van de kust onder Perth. Eerste stop na zo’n 250 kilomter: Bunburry. Daar was niet zo veel te zien, maar ik was het stilzitten beu en ik wilde ook wel iets substantieels to mij nemen. Na lunch ging het dan naar Busselton. Kijk dat is nu meer mijn stijl. Volgens de Lonely Planet heeft het kuststadje een “slightly faded air” en – Coney Island indachtig – het was dus niet onverwacht dat ik het daar zo naar mijn zin had.

Maar lang bleef ik niet hangen, want mijn eindbestemming voor die dag was Dunsborough. Een beetje hipper en met een meer hedendaags center, maar het hostel waarin ik verbleef was simpelweg fantastisch gelegen. Een paar kilometer uit het centrum, aan het strand – toegang door de achtertuin – en heel erg sfeervol. Ik at iets wat leek op een kebab – wegens geen zin om mij treffelijk aan te kleden om fasoenlijk uit eten te gaan – en zette mij dan met mijn laptop in de gemeenschappelijke ruimte, vergezeld van een flinkez hoeveelheid chocola.

Al snel kwam daarbij het gezelschap van Brad (houdt van yoga, superfood en is ex-militair maar nu bezig met het managen van een bandje en het schrijven van het filmscript, terwijl hij een businessplan uitwerkt voor een exotisch yogaresort met faciliteiten voor families). Dat is blijkbaar de reden waarom mensen naar een hostel gaan en niet naar een hotel. Ik zou denken dat het vooral geldgerelateerd was – en dat zit er ongetwijfeld ook voor iets tussen – maar het is een feit dat je in zo’n hostel snel contacten legt. Die in het geval van Brad resulteerden in een wandeling op het strand en een veel te lang gesprek, zodat ik de dag nadien absoluut niet uitgeslapen was.

Tuin van het hostel in Dunsborough

Maar goed, om zeven uur ging luid het alarm van één van mijn kamergenoten af en was ik meteen ook wakker, klaar om te ontbijten en dan meteen te vertrekken richting Margaret River. Het werd een rustig dagje, met veel stopjes om naar mooie uitzichten te kijken en niet zoveel substantiële activiteit tussendoor.

Margaret River op zich heeft niet zoveel te bieden. Het is een vrij toeristisch dorpje, waar ik ’s avonds wel lekker dessert kon eten. De kamer deelde ik deze keer met enkel een Iers meisje, die een aantal maanden met paarden gewerkt had aan de Oostkust en nu nog wat seizoensarbeid zocht om haar jaar in Australië af te sluiten.

De volgende dag werd een drukke. Het stuk tussen Margaret River en Augusta is niet lang, maar ik had veel stops, met name in de grotten die er in die regio zijn. Met het toegangskaartje dat ik van Janet had gekregen, kon ik gratis naar drie ervan. Mijn eerste stop was Mammoth Cave, waar je op je eentje kon doorwandelen met zo’n audio guide. Van daaruit ging het verder langs Caves Road (natuurlijk), naar Lake Cave. Daar was ook zo’n informatiecentrum over grotten en zo. Ik had geluk, ik moest maar twee minuten wachten en toen vertrok de rondleiding al.

Lake Cave

Een jonge vrouwelijke gids wist heel veel te vertellen over de grot, die voor mij de mooiste was die ik die dag zou zien, vooral dan omdat ze nog zo actief was. Het druppelde daar overal lustig in het rond. De derde grot, dat was Jewel Cave, in het algmeeen dan weer beschouwd als de mooiste van de drie grotten en ook zeker de moeite.

Daarna had ik van het trappen op en neer lopen nog niet genoeg, en reed ik verder naar de vuurtoren op Cape Leeuwin. Deuitleg daar was interessant, maar uiteindelijk ging ik toch meer voor het uitzicht van boven op de vuurtoren. Prachtig! Cape Leeuwin is ook het meest zuidwestelijke puntje van Australië én de plaats waar de twee oceanen samenkomen. Je ziet de Indian Ocean van rechts aangerold komen. De golven botsen met die van de Southern Ocean nabij een groepje rotsen, met veel schuim en spektakel natuurlijk.

Op de terugweg van de vuurtoren naar mijn auto, riep de gids mij en mocht ik een kijkje gaan nemen in het huisje waar vroeger de vuurtorenwerkers woonden. Ik kreeg er meteen een spookverhaal bovenop. Blijkbaar was daar ooit een vrouw te vroeg beginnen bevallen, en doordat de dichtsbijzijnde dokter twee dagreizen weg woonden, lieten moeder en kind bij de bevalling het leven. Sinds dan slaan er in het huisje plots deuren dicht terwijl er geen zuchtje wind is, schakelaars die aan staan gaan ineens uit en omgekeerd en de vrouwelijke gidsen moeten vaak op zoek naar spullen die niet meer liggen waar ze ze hebben achtergelaten.

Bovenop Cape Leeuwin Lighthouse